Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2022

Μια προσωπική απολογία

 Με αφορμή ένα άρθρο που στηλιτεύει την ανακολουθία του πρωθυπουργού και παρουσιάζει έναν ακόμη ανερμάτιστο λόγο του σχολίασα σε ένα αγαπημένο μου site τα εξής:

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, της γλυκιάς μας πατρίδας με ότι σημαίνει για όλους μας αυτό, μας λέει ότι δεν έχουμε πλέον δημοκρατικά δικαιώματα τα οποία έχουν υποβιβαστεί σημασιολογικά με την χρήση της λέξης προνόμια.

Τα αναφαίρετα δικαιώματα κατά το Σύνταγμα της πολιτείας που έχει ορκιστεί να υπηρετεί, έχουν με δικές του αποφάσεις ανασταλεί, και οι πολίτες έχουν χωριστεί σε δύο κατηγορίες με κίνδυνο "υποβιβασμού" από την μια στην άλλη αν δεν πειθαρχήσουν στις παράνομες αποφάσεις του.

Αλλά μαζί με αυτόν είναι υπόλογοι και ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό οι δικαστικοί λειτουργοί της πατρίδας μας, γιατί βρίσκονται στη θέση αυτή που τους εμπιστεύτηκε ο ελληνικός λαός για να τον προφυλάξουν από όποιον πιθανόν παράφρονα θελήσει με την βία να καταλύσει την ελευθερία του, που έχυσαν το αίμα τους οι γονείς μας και οι παππούδες μας για να την αποκτήσουμε.

Όποτε η ντροπή και το όνειδος ανήκει σε όλους μας. Γιατί και εμείς με την ενοχή σιωπή μας είμαστε συνεργοί στο έγκλημα αυτό. Και η πατρίδα που μας παρέδωσαν οι πρόγονοι μας το ξέρουμε πολύ καλά κύριοι ότι δεν θα είναι η ίδια με αυτή που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας. Ζητώ συγνώμη λοιπόν μόνο από Αυτόν που ακόμα μας ανέχεται και μας  αγαπά. Τον Πατέρα  μας. Τον Θεό μας.

Και από τα παιδιά μου και τους μαθητές μου, που δεν στάθηκα άξιος να τα υπερασπιστώ.

Ευχαριστώ το Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό που δημοσιεύει τα σχόλια μου αυτούσια, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή όχι.

Σάββατο 21 Μαρτίου 2020

Εξ' αποστάσεως εκπαίδευση και το νέο ήθος που εισάγει

Το Υπουργείο Παιδείας εγκαινίασε την Νέα Εποχή στην εκπαίδευση με την εισαγωγή ηλεκτρονικων μέσων διεξαγωγής, τόσο ασύγχρονης όσο και σύγχρονης εκπαιδευσης, στα πλαίσια της (εξ' ανάγκης ένεκα κωρονοϊου) εξ' αποστάσεως εκπαίδευσης.
Έτσι και η παιδεία στην Ελλάδα εισέρχεται ασθμαίνοντας και ακολουθώντας την οικονομία στο ηλεκτρονικό πεδίο, ολοσχερώς και αποτόμως.
Και αν ο συνωστισμός στις τράπεζες υποθέσουμε ότι είναι τρόπον τινά απευκταίος δεδομένου ότι ουδεμία μορφωτική ή ψυχαγωγική ανθρώπινη ανάγκη εξυπηρετεί, δεν ισχύει το ίδιο για την καθημερινή σχολική ρουτίνα μας. Ή μήπως ισχύει κάτι ανάλογο και στον σχολικό χώρο;
Μήπως και στο σχολείο το μόνο που συμβαίνει είναι ένας ιδότυπος έστω συνωστισμός;
 Ίσως  αν τολμούσαμε να υποθέσουμε ότι η έκπτωση των παιδαγωγικών αξιών που ενσαρκώνονται από τα ζωντανά μελη της σχολικής κοινότητας, καθηγητές και μαθητές, είναι τέτοια που στο πλαίσιο λειτουργίας του σχολείου ήταν ούτως ή άλλως αναπόφευκτη μια εκ βάθρων αλλαγή;
Ή μήπως ακόμα χειρότερα η φυσική παρουσία του άλλου είναι πλέον περισσότερο απειλή παρά ευκαιρία για γόνιμη, την γονιμότερη όλων μέχρι χτες (δεν λέω σήμερα) κοινωνική συναναστροφή;
 Γιατί ποιός ο λόγος να "συνωστιζόμαστε" μέσα στις σχολικές αίθουσες με το επιπλέον ρίσκο του να κολάει ο ένας τον άλλον γρίπες και ιούς αν το μαθησιακό αποτέλεσμα είναι πενιχρό κι αυτό δεν εξυπηρετεί ή ελάχιστα εξυπηρετεί πλέον τους στόχους του σχολείου;
Ίσως και ο σχολικός θεσμός είχε φτάσει στα όριά του όπως τον γνωρίσαμε και τον μεταλαμπαδεύσαμε εμείς και οι προηγούμενες γενιές στις επόμενες, και έπρεπε να αντικατασταθεί με κάτι πιο φρέσκο, πιο καινοτόμο, πιο ανώδυνο, πιο εύκολο, πιο εύπεπτο, πιο ρυθμίσιμο, πιο πως να το πω βρε αδερφέ, πιο διαδραστικό για να είμαι στο πνεύμα του Νέου Ήθους.

Όπως και να 'χει η σκυτάλη δόθηκε ήδη από την φυσική παρουσία και ότι αυτή εμπεριέχει και ενσαρκώνει μέσα στην πραγματική τάξη στην ηλεκτρονική εικόνα με ότι αυτή εισάγει ως Νέο Ήθος.

Θα επανέλθω σε αυτόν τον διάλογο που σήμερα εγκαινίασα αφού ακούσω και τις απόψεις σας...
  

Δευτέρα 20 Μαΐου 2019